ks. TADEUSZ PRZYBYLSKI (1927-2011)

Urodził się 20 sierpnia 1927 r. w Poznaniu. Jego rodzice, Tadeusz i Elżbieta, pochodzili ze starych mieszczańskich rodzin poznańskich.

Ksiądz Tadeusz Przybylski

ks. Tadeusz Przybylski

Do szkoły podstawowej do piątej klasy uczęszczał w Poznaniu. Dalszą naukę przerwał mu wybuch II wojny światowej. W lutym 1940 r. został przez Niemców wysiedlony wraz z opiekującym się nim wujostwem do wsi Oleszno k. Włoszczowej (obecnie województwo świętokrzyskie). Tam mieszkał do zakończenia wojny, ukończył szkołę podstawową i zaczął uczęszczać na tajne komplety gimnazjalne. Wstąpił także do Narodowych Sił Zbrojnych, gdzie był łącznikiem.

24 sierpnia 1945 r. przybył do Krakowa i wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Księży Salezjanów. W 1948 r. zdał eksternistycznie maturę. W roku 1950 jako kleryk otrzymał dyplom organistowski Salezjańskiej Szkoły Organistowskiej w Przemyślu. W 1955 r. ukończył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego i uzyskał święcenia kapłańskie. W tym samym roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie na Wydziale Wychowania Muzycznego oraz na Wydziale Teorii Kompozycji i Dyrygentury. Równolegle studiował muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1978 r. doktoryzował się na podstawie rozprawy „Karol Kurpiński. Życie i działalność”. W 1995 r. uzyskał habilitację na podstawie pracy „Z dziejów nauczania muzyki w Krakowie od średniowiecza do współczesności”, za którą otrzymał Nagrodę Historyczną Miasta Krakowa.

Swoje zainteresowania naukowe koncentrował wokół zagadnień historycznych dotyczących polskiej kultury muzycznej od oświecenia do II wojny światowej. Z tego zakresu ogłosił ponad 200 publikacji. Był również twórcą ponad 100 haseł do różnych encyklopedii krajowych i zagranicznych. Opracował i przygotował do druku w Polskim Wydawnictwie Muzycznym szereg kompozycji Karola Kurpińskiego i innych XIX-wiecznych kompozytorów polskich.

W latach 1965-1993 pracował w Katedrze Historii i Teorii Muzyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1978 r. pracował w Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie specjalizował się w badaniach nad muzyką kościelną. W Akademii Muzycznej pod jego kierunkiem zostało napisanych 355 prac magisterskich. Był także wykładowcą muzyki w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Salezjańskiego w Krakowie.

Był członkiem m.in. Związku Kompozytorów Polskich, Komisji Historycznej Oddziału Krakowskiego Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. Członek-założyciel Towarzystwa Muzycznego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach w 1976 r., od 1986 r. członek honorowy, a od 2006 r. drugi prezes honorowy Towarzystwa.

Zmarł 23 stycznia 2011 r. w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w grobie zbiorowym księży salezjanów.

Dla księdza profesora Tadeusza Przybylskiego jako najwybitniejszego znawcy życia i twórczości Karola Kurpińskiego Włoszakowice stanowiły ważny rozdział w jego życiu. Zaczął tutaj przyjeżdżać w latach 70. ub. w. na Konkursy Młodych Instrumentalistów im. Karola Kurpińskiego. Później także w okolicach 6 marca w rocznicę urodzin Kurpińskiego oraz w okolicach 18 września, czyli w rocznicę śmierci kompozytora. W czasie odwiedzin we Włoszakowicach zawsze uczestniczył w pracach konkursowego jury i wygłaszał dla młodzieży konkursowej odczyty o różnych aspektach twórczości Kurpińskiego. W naszym kościele parafialnym, gdzie Kurpiński został ochrzczony 6 marca 1785 r. i gdzie jego ojciec był organistą, zawsze modlił się za spokój duszy kompozytora, jego żony i rodziców.

Kwiaty wdzięczności od słuchaczy jednego z ostatnich wykładów konkursowych wygłoszonych przez księdza profesora Tadeusza Przybylskiego

Kwiaty wdzięczności od słuchaczy jednego z ostatnich wykładów konkursowych wygłoszonych przez księdza profesora

W 1985 r. uczestniczył w sesji naukowej w 200. rocznicę urodzin Kurpińskiego. W 1997 r. uczestniczył w sesji z okazji nadania miejscowemu Liceum Ogólnokształcącemu imienia kompozytora. Był częstym gościem we włoszakowickim Zespole Szkół Ogólnokształcących. Angażował się także m.in. w prace nad nadaniem szkole sztandaru.

Ksiądz Tadeusz Przybylski we włoszakowickim Zespole Szkół Ogólnokształcących z ówczesnym dyrektorem Ireneuszem Rogackim

We włoszakowickim Zespole Szkół Ogólnokształcących z ówczesnym dyrektorem Ireneuszem Rogackim

W latach 90. w oparciu o własne zbiory i żmudną kwerendę biblioteczną stworzył we Włoszakowicach archiwum twórczości kompozytorskiej i pedagogicznej Kurpińskiego.

W uznaniu zasług dla propagowania postaci i dokonań Kurpińskiego uchwałą Rady Gminy Włoszakowice w 1997 r. został honorowym obywatelem Włoszakowic. W 2002 r., a więc jeszcze za życia, również uchwałą Rady Gminy doczekał się we Włoszakowicach ulicy swojego imienia. W 2005 r. świętował tutaj jubileusz 50-lecia kapłaństwa.

Był także przyjacielem i członkiem honorowym Chóru Męskiego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach. Użyczał chórowi nut ze swojej bogatej kolekcji nutowej, wspierał fachowym doradztwem oraz pisał informacje na płyty z muzyką Kurpińskiego nagrywane przez Chór Męski i Chór Żeński „Cantilena”.

Ksiądz Tadeusz Przybylski jako członek honorowy Chóru Męskiego im. Karola Kurpińskiego z reprezentacją chórzystów i dyrygentem Lechem Erbertem (pierwszy z lewej) w dniu jubileuszu 50-lecia istnienia chóru (2009 r.). Pierwszy z prawej ówczesny wójt gminy Włoszakowice Stanisław Waligóra

Jako członek honorowy Chóru Męskiego im. Karola Kurpińskiego z reprezentacją chórzystów i dyrygentem Lechem Erbertem (pierwszy z lewej) w dniu jubileuszu 50-lecia istnienia chóru (2009 r.). Pierwszy z prawej ówczesny wójt gminy Włoszakowice Stanisław Waligóra

Gmina Włoszakowice i Towarzystwo Muzyczne im. Karola Kurpińskiego angażowały się w wydanie w 1995 r. w wydawnictwie Musica Iagellonica popularnonaukowej książki o Kurpińskim autorstwa Tadeusza Przybylskiego, a w 2014 r. wydały opartą na pozostawionych maszynopisach publikację pt. „Twórczość Karola Kurpińskiego”, zredagowaną pośmiertnie według wskazań autora przez Pawła Borowca z Gminnego Ośrodka Kultury we Włoszakowicach.


JERZY MŁODZIEJOWSKI (1909-1985)

Urodził się 2 lutego 1909 r. w Łuhinkach na Wołyniu jako pierworodny syn Bronisławy i Ludwika. Wychowywał się w rodzinie ziemiańskiej i inteligenckiej o szerokich zainteresowaniach, przede wszystkim artystycznych. Już od najmłodszych lat interesował się muzyką, a miłość do niej zaszczepiła w nim babcia Walentyna, która była pianistką. W wieku 5 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach.

Obraz Jerzego Młodziejowskiego wiszący w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich we Włoszakowicach. Malował Kirył Datsouk

Obraz Jerzego Młodziejowskiego wiszący w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich we Włoszakowicach. Malował Kirył Datsouk

W 1917 r. wraz z matką opuścił dom rodzinny i wyjechał do Warszawy. 22 grudnia 1918 r. przeniósł się do Poznania. Gry na skrzypcach uczył go tam m.in. Edwin Jahnke – wybitny skrzypek i pedagog poznański. Rozpoczął także naukę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Konserwatorium Poznańskie w klasie skrzypiec i altówki Stanisława Pawlaka ukończył ostatecznie w 1927 r.

Latem 1923 r. po raz pierwszy wyjechał w Tatry, w których bezpowrotnie się zakochał. Będąc pod ich urokiem zapisał się na Wydział Nauk o Ziemi Uniwersytetu Poznańskiego (obecnie UAM).

W latach studenckich wygłaszał okolicznościowe pogadanki o muzyce w Polskim Radiu, współpracował z dziennikiem „Kurier Poznański” oraz śpiewał w chórze męskim „Echo”. W 1933 r. obronił pracę magisterską i rozpoczął pracę jako nauczyciel geografii w prywatnym gimnazjum ks. Czesława Piotrowskiego. Poza tym wieczorami grywał na fortepianie i komponował dla kabaretu „Różowa kukułka”. W 1935 r. uzyskał doktorat z geografii.

Od czerwca 1940 r. do końca wojny przebywał w Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew). Prowadził tam złożoną z jeńców orkiestrę symfoniczną i chór. Podczas pobytu w obozie jenieckim powrócił do komponowania muzyki. W czasie kolejnych 40 lat skomponował blisko 200 utworów, wypowiadając się w przeróżnych klasycznych formach (pieśni, koncerty, rapsodie, kantaty itp.).

Od 1947 r. pracował jako altowiolista w Filharmonii Poznańskiej, a w latach 1948-52 był tam drugim dyrygentem. W kwietniu 1952 r. przyjął propozycję zorganizowania i objęcia dyrekcji filharmonii w Opolu. Po wygaśnięciu kontraktu w 1954 r. wrócił do Poznania i objął stanowisko dyrygenta i kierownika artystycznego Wielkopolskiej Symfonicznej Orkiestry Objazdowej im. Karola Kurpińskiego (później: Państwowej Orkiestry Symfonicznej im. Karola Kurpińskiego), którym pozostawał do 1970 r. Z Orkiestrą tą koncertował w całej Wielkopolsce, w tym wielokrotnie we Włoszakowicach.

Od 1954 r. grał na altówce w założonym przez siebie Poznańskim Kwartecie Smyczkowym, od 1961 r. kierował Poznańską Radiową Orkiestrą Smyczkową, a od 1970 r. pracował jako redaktor muzyczny Polskiego Radia w Poznaniu.

Włoszakowiczanie znali go przede wszystkim jako współtwórcę Konkursów Młodych Instrumentalistów we Włoszakowicach. Pierwszy konkurs zorganizował w 1968 r. wespół z Ludwikiem Kurkiewiczem i Karolem Muszkietą. Na włoszakowickie konkursy w latach 70. (klarnetowe, obojowe, fletowe i fagotowe) komponował oryginalne utwory, często z odniesieniem do Włoszakowic w tytule, włączane następnie do programu konkursowego.

Za swą wieloletnią działalność społeczną otrzymał od mieszkańców Włoszakowic godność Honorowego Obywatela Wsi, którą bardzo sobie cenił.

W 1980 r. przeszedł ciężką chorobę, w czasie rekonwalescencji wiele pisał, m.in. opracował swoje wspomnienia. Zmarł 7 maja 1985 r. w Poznaniu. Pochowany tamże na cmentarzu na Sołaczu.


LUDWIK KURKIEWICZ (1906-1998)

Urodził się 24 lipca 1906 r. w Łubnicy k. Kościana, w wielodzietnej (czternaścioro rodzeństwa) rodzinie rolniczej. Gry na klarnecie uczył się u Jana Koniecznego, miejscowego organisty.

Obraz Ludwika Kurkiewicza wiszący w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich we Włoszakowicach. Malował Kirył Datsouk

Obraz Ludwika Kurkiewicza wiszący w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich we Włoszakowicach. Malował Kirył Datsouk

Studia w Konserwatorium Poznańskim ukończył w roku 1933 jako absolwent klasy Józefa Madei. Był pierwszym polskim klarnecistą, który w okresie dwudziestolecia międzywojennego uzyskał stypendium na uzupełniające studia w Paryżu. Po powrocie z Paryża został pierwszym klarnecistą Orkiestry Filharmonii Warszawskiej, a następnie członkiem Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga. Grywał też w orkiestrze Teatru Polskiego pod dyrekcją Waleriana Bierdiajewa. Od 1954 r. był profesorem i dziekanem Wydziału Instrumentów Dętych w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (później Akademii Muzycznej im. F. Chopina).

Wybitny pedagog, wszechstronnie zainteresowany rozwojem swoich uczniów, wychował dziesiątki znakomitych klarnecistów, saksofonistów i kompozytorów polskich (m.in. Andrzej Dobrowolski, Andrzej Korzyński, Juliusz Loranc, Tomasz Szukalski, Paweł Mykietyn). Autor podręczników do gry na klarnecie dla kilku pokoleń klarnecistów polskich, dokonał także wielu opracowań utworów na klarnet.

Począwszy od 1968 r. wraz z Jerzym Młodziejowskim organizował we Włoszakowicach konkursy młodych instrumentalistów grających na instrumentach dętych drewnianych. Przez blisko 30 lat był przewodniczącym jury i kierownikiem artystycznym wszystkich dziesięciu konkursów klarnetowych, a ponadto w latach 70. i 80. przewodniczącym jury konkursów dla fagocistów, flecistów i oboistów. Jak zauważa Karol Muszkieta w swojej książce „Kurpiński nasz współczesny” (2012), powołując się na ustalenia badaczy, bez zbytniej przesady powiedzieć można, że włoszakowickie konkursy pod przewodnictwem Ludwika Kurkiewicza odegrały wyjątkową w naszym kraju rolę w podniesieniu na wysoki poziom gry na instrumentach dętych drewnianych. Instrumenty te m.in. dzięki tym konkursom stały się w Polsce w pełnym tego słowa znaczeniu instrumentami koncertowymi.

1970 r. Profesor Ludwik Kurkiewicz przy grobie Kurpińskiego na Powązkach wraz z laureatami Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Oboistów i Fagocistów (rozegranego we Włoszakowicach w 1970 r.): Tadeuszem Pałubskim i Henrykiem Zagórskim (obaj z lewej). Obok L. Kurkiewicza stoją: prof. Benedykt Górecki i wykł. Antoni Olejnik

1970 r. Profesor Ludwik Kurkiewicz przy grobie Kurpińskiego na Powązkach wraz z laureatami Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Oboistów i Fagocistów (rozegranego we Włoszakowicach w 1970 r.): Tadeuszem Pałubskim i Henrykiem Zagórskim (obaj z lewej). Obok L. Kurkiewicza stoją: prof. Benedykt Górecki i wykł. Antoni Olejnik

W hołdzie Karolowi Kurpińskiemu ufundował we Włoszakowicach jego pomnik dłuta miejscowego rzeźbiarza ludowego Leona Dudka. Był członkiem honorowym Chóru Męskiego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach, a także pomysłodawcą Konkursu Kapel Dudziarskich w Bukówcu Górnym (począwszy od 1983 roku).

Konkurs klarnetowy w 1985 r. we Włoszakowicach. Drugi od lewej: prof. Guy Deplus z Paryża, a następnie: tłumaczka, dyrektor w firmie Buffet Crampon Paris Roland Kurz, prof. Ludwik Kurkiewicz i ówczesny dyrektor Szkoły Podstawowej we Włoszakowicach Jerzy Kamieniarz

Konkurs klarnetowy w 1985 r. we Włoszakowicach. Drugi od lewej: prof. Guy Deplus z Paryża, a następnie: tłumaczka, dyrektor w firmie Buffet Crampon Paris Roland Kurz, prof. Ludwik Kurkiewicz i ówczesny dyrektor Szkoły Podstawowej we Włoszakowicach Jerzy Kamieniarz

W latach 1974-1980 był także organizatorem Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Trębaczy, Puzonistów i Waltornistów w Pabianicach.

Juror konkursów w Budapeszcie, Bukareszcie, Helsinkach, Moskwie, Monachium, Wiedniu i Pradze. Ze względu na pozycję zajmowaną w międzynarodowym świecie klarnecistów przyczynił się do upowszechnienia na skalę światową Koncertu klarnetowego B-dur Karola Kurpińskiego, którego był znakomitym wykonawcą i interpretatorem.

Zmarł 17 lutego 1998 r. w Warszawie. Pochowany na Powązkach.


KAROL MUSZKIETA (1939-2023)

Urodził się 15 stycznia 1939 r. w Wijewie. W 1952 r. rozpoczął naukę gry na skrzypcach w nowo powstałym Państwowym Ognisku Muzycznym w Włoszakowicach. Po ukończeniu 5-letniego Liceum Pedagogicznego w Lesznie podjął pracę jako nauczyciel wychowania muzycznego. Studiował kolejno w Toruniu, Bydgoszczy, Zielonej Górze i na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

W latach 1965-1968 dyrektor Powiatowego Domu Kultury we Wschowie, a w latach 1976-1980 oraz 1986-1992 dyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Karola Kurpińskiego we Wschowie. Z jego inicjatywy reaktywowano, sięgające czasów przedwojennych, Koło Śpiewu „Hejnał” w Wijewie, którego został dyrygentem. Od 1985 r. pełnił funkcję dyrektora artystycznego do spraw orkiestr przy Oddziale Polskiego Związku Chórów i Orkiestr w Lesznie, współorganizując doroczne „Święta Pieśni i Muzyki” na terenie byłego województwa leszczyńskiego. W latach 1994-1997 był członkiem Zarządu Polskiego Związku Chórów i Orkiestr w Lesznie.

Współzałożyciel i redaktor gazety regionalnej „Słowo Ziemi Wschowskiej” oraz miesięcznika „Ziemia Wschowska”. Były prezes, a obecnie prezes honorowy Stowarzyszenia Kultury Ziemi Wschowskiej.

W 1968 r. współorganizował z Jerzym Młodziejowskim i Ludwikiem Kurkiewiczem I Konkurs Młodych Instrumentalistów im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach.

Karol Muszkieta (z prawej) i Ludwik Kurkiewicz pod pomnikiem Karola Kurpińskiego przy włoszakowickiej szkole otwierają jeden z konkursów w latach 80. ub. w.

Karol Muszkieta (z prawej) i Ludwik Kurkiewicz pod pomnikiem Karola Kurpińskiego przy włoszakowickiej szkole otwierają jeden z konkursów w latach 80. ub. w.

W 1976 r. współzakładał na zjeździe założycielskim we Włoszakowicach Towarzystwo Muzyczne im. Karola Kurpińskiego, a następnie przez 20 lat piastował godność prezesa zarządu Towarzystwa. Od 1977 r. pełnił obowiązki sekretarza Ogólnopolskiego Konkursu Młodych Instrumentalistów we Włoszakowicach. Od marca 1997 r. jest honorowym prezesem włoszakowickiego Towarzystwa Muzycznego.

Pod kopią obrazu Kurpińskiego pędzla Aleksandra Molinariego w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich. Od lewej: Lech Erbert, ks. Tadeusz Przybylski, Ludwik Kurkiewicz, Mariola Jagodzik, Karol Muszkieta i Mieczysław Leśniczak

Pod kopią obrazu Kurpińskiego pędzla Aleksandra Molinariego w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich. Od lewej: Lech Erbert, ks. Tadeusz Przybylski, Ludwik Kurkiewicz, Mariola Jagodzik, Karol Muszkieta i Mieczysław Leśniczak

W 2012 r. Towarzystwo Muzyczne im. Karola Kurpińskiego we współpracy z gminą Włoszakowice wydało publikację wspomnieniową Karola Muszkiety o obecności twórczości i postaci Karola Kurpińskiego w życiu osobistym i zawodowym autora oraz w powojennym życiu naszego regionu pt. „Kurpiński nasz współczesny”, zredagowaną przez Pawła Borowca z Gminnego Ośrodka Kultury we Włoszakowicach.

Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, odznaką honorową „Za zasługi dla Województwa Leszczyńskiego”, odznaką honorową „Za Zasługi dla Miasta i Gminy Wschowa”.

Zmarł 28 lutego 2023 r.


MIECZYSŁAW LEŚNICZAK

Pochodzący ze Wschowy wieloletni trębacz-solista Orkiestry Teatru Wielkiego oraz Orkiestry Państwowej Filharmonii w Poznaniu, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu w klasie trąbki prof. Stanisława Kwapisza. W latach 80. pierwszy trębacz Orkiestry „Poznańska Sinfonietta” założonej i prowadzonej przez prof. Stefana Stuligrosza przy chórze „Poznańskie Słowiki”. Od roku 1976 do 1990 pracował na stanowisku nauczyciela klasy trąbki oraz kierownika Sekcji Instrumentów Dętych Blaszanych w Państwowej Szkole Muzycznej im. Karola Kurpińskiego we Wschowie. W latach 1978-1984 prowadził klasę trąbki oraz zespołów kameralnych w Państwowym Liceum Muzycznym im. Mieczysława Karłowicza w Poznaniu. Założyciel i kierownik artystyczny Kwintetu Instrumentów Dętych Blaszanych Capella Królewskiego Zamku w Rydzynie – Reprezentacyjnego Zespołu Muzyki Myśliwskiej Polskiego Związku Łowieckiego.

Koncertował jako solista-kameralista w kraju i za granicą, będąc propagatorem zwłaszcza muzyki myśliwskiej i dworskiej (w tym m.in. Cavatiny na trąbkę Karola Kurpińskiego). Przez wiele lat juror Polskiego Związku Chórów i Orkiestr oraz od 1997 r. juror muzyki myśliwskiej przy Zarządzie Głównym PZŁ, a także juror włoszakowickich konkursów polonezów w ramach Ogólnopolskich Konkursów Młodych Muzyków im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach.

Członek-założyciel Towarzystwa Muzycznego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach w 1976 r., a obecnie jego członek honorowy.

Mieczysław Leśniczak (pierwszy z prawej) jako uczestnik koncertu z okazji 200. rocznicy urodzin Kurpińskiego w 1985 r. Od lewej: Paweł Drobnik, Urszula Borzdyńska, Karol Muszkieta i Małgorzata Szpinalska

Mieczysław Leśniczak (pierwszy z prawej) jako uczestnik koncertu z okazji 200. rocznicy urodzin Kurpińskiego w 1985 r. Od lewej: Paweł Drobnik, Urszula Borzdyńska, Karol Muszkieta i Małgorzata Szpinalska

Jako solista i lider Capelli Zamku Rydzyńskiego od z górą ćwierć wieku wielokrotnie koncertował na terenie gminy Włoszakowice, w tym gościnnie z Chórem Męskim i Chórem Cantilena. W 2005 r. wraz z Chórem Cantilena pod dyrekcją Marioli Jagodzik jako kierownik artystyczny Capelli Zamku Rydzyńkiego nagrał płytę z mszą polską Karola Kurpińskiego „Na stopniach Twego upadamy tronu”.

Mieczysław Leśniczak z nieodłączną trąbką wśród zaprzyjaźnionej włoszakowickiej publiczności

Mieczysław Leśniczak z nieodłączną trąbką wśród zaprzyjaźnionej włoszakowickiej publiczności

Odznaczony m.in.: Brązowym Krzyżem Zasługi, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, odznaką honorową „Za Zasługi dla Województwa Leszczyńskiego”, Medalem św. Huberta, odznaką honorową „Za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego”.


ANNA PRABUCKA-FIRLEJ i KRZYSZTOF SPERSKI

Anna Prabucka-Firlej. Jako pianistka debiutowała w wieku 11 lat. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Gdańsku w klasie fortepianu prof. Krystyny Jastrzębskiej. Przeszła wszystkie szczeble awansu pedagogicznego w macierzystej uczelni, gdzie od 2002 r. jest profesorem zwyczajnym. Zapalona kameralistka, potrafiła swój entuzjazm przelać na wiele pokoleń studentów i uczniów w zespołach kameralnych.

Jej bogata działalność artystyczna obejmuje występy solowe oraz kameralne w większości ośrodków muzycznych w kraju i za granicą. Członkini Tria Gdańskiego. Jako doskonały akompaniator towarzyszyła największym artystom współczesnego świata muzycznego, koncertując na całym świecie.

Dokonała wielu prawykonań kompozycji współczesnych, w tym twórców gdańskich, a także prawykonań, opracowań i edycji zapomnianych kompozycji polskich kompozytorów XVIII i XIX wieku. Od lat niestrudzona promotorka kameralnej twórczości Karola Kurpińskiego, w tym m.in. „IX wariacji na fortepian”.

Od lat 70. ub. w. przyjeżdżała do Włoszakowic jako akompaniatorka na konkursy młodych instrumentalistów, towarzysząc reprezentantom pomorskiego środowiska muzycznego. Wielokrotnie koncertowała we Włoszakowicach jako solistka lub akompaniatorka. Członkini jury wszystkich dotychczasowych dziesięciu edycji konkursu polonezów w ramach Ogólnopolskich Konkursów Młodych Muzyków im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach. Do roku 2020 była długoletnią członkinią Towarzystwa Muzycznego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach

Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Tysiąclecia Miasta Gdańska.

Krzysztof Sperski (trzeci z lewej) i Anna Prabucka-Firlej (czwarta z lewej) w gronie uczestników, pedagogów i jurorów IV Konkursu Polonezów w 2001 r.

Krzysztof Sperski (trzeci z lewej) i Anna Prabucka-Firlej (czwarta z lewej) w gronie uczestników, pedagogów i jurorów IV Konkursu Polonezów w 2001 r.

Krzysztof Sperski. Urodzony w 1942 r. w Krakowie. W 1969 r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Gdańsku w klasie wiolonczeli prof. Romana Sucheckiego. W Akademii Muzycznej w Gdańsku przeszedł wszystkie szczeble akademickiej kariery od asystenta do profesora zwyczajnego. Przez kilka kadencji pełnił funkcje prorektora, prodziekana i dziekana Wydziału Instrumentalnego. Z jego klasy wyszło kilka pokoleń polskich wiolonczelistów.

Brał udział w pracach jury międzynarodowych i krajowych konkursów muzycznych oraz licznych kursach mistrzowskich. Jako aktywnie koncertujący solista i kameralista występował w większości ośrodków muzycznych w kraju i Europie, a także w Chile, Peru i Iranie.

W roku 1977 wraz z pianistką Anną Prabucką-Firlej i klarnecistą Markiem Schillerem założył Trio Gdańskie. Dokonał licznych nagrań płytowych, radiowych i telewizyjnych. Jego poszukiwania zaginionych dzieł polskiej literatury wiolonczelowej i kameralnej zaowocowały licznymi prawykonaniami i wydaniami, w tym utworów Karola Kurpińskiego, którego muzyki jest niestrudzonym entuzjastą i propagatorem.

Członek wielu towarzystw twórczych, do roku 2020 był długoletnim członkiem i członkiem zarządu Towarzystwa Muzycznego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach, a także pomysłodawcą, kierownikiem artystycznym i przewodniczącym jury konkursu polonezów w ramach Ogólnopolskich Konkursów Młodych Muzyków im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach. Pod jego kierownictwem artystycznym odbyło się dziesięć edycji tego konkursu. Wielokrotnie koncertował we Włoszakowicach oraz przygotowywał od strony artystycznej koncerty z okazji urodzin Karola Kurpińskiego.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Gloria Artis.

Krzysztof Sperski i Anna Prabucka-Firlej w czasie jednego z niezliczonych wspólnych koncertów w Sali Trójkątnej włoszakowickiego pałacu

Krzysztof Sperski i Anna Prabucka-Firlej w czasie jednego z niezliczonych wspólnych koncertów w Sali Trójkątnej włoszakowickiego pałacu


ANDRZEJ WIZA (1933-2022)

Urodzony w 1933 r., rodowity poznaniak, artysta-śpiewak, reżyser, organizator licznych przedsięwzięć kulturalnych, a także działacz wielu stowarzyszeń kulturalnych i środowiskowych, dyrektor Teatru Muzycznego w Poznaniu w latach 1980-1984, członek Kapituły Członków Zasłużonych Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF) oraz Związku Artystów Scen Polskich (ZASP).

Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu i Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu (dyplom w klasie śpiewu prof. Ludwika Sulikowskiego w 1956 r.).

Pracował jako śpiewak solista w teatrach muzycznych w Poznaniu, Szczecinie, Gdyni i Lublinie. Ma w dorobku ok. 90 pierwszoplanowych partii operowych, operetkowych i musicalowych. Śpiewał również gościnnie w teatrach muzycznych Bydgoszczy, Wrocławia i Gliwic. Wyreżyserował, począwszy od 1966 r., w teatrach Poznania, Szczecina, Bydgoszczy, Lublina i Gliwic ponad 20 operetek i musicali, m.in. pięciokrotnie „Zamek na Czorsztynie” Karola Kurpińskiego.

Jak sam wspomina: Od dziecka w domu rodzinnym słuchałem i śpiewałem patriotyczne pieśni Karola Kurpińskiego. Mój pierwszy kontakt zawodowy z muzyką Kurpińskiego to były partie tenorowe w operach „Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale” oraz „Zamek na Czorsztynie” w operze i operetce szczecińskiej w latach 1959 i 1960. Z kolei gdy w 1985 r. z okazji 200. rocznicy urodzin Karola Kurpińskiego reżyserowałem w Poznaniu „Zamek na Czorsztynie”, delegacja Towarzystwa Muzycznego uczestnicząca w premierze wręczyła mi wybity przez Towarzystwo medal „Za serce do muzyki”, który bardzo sobie cenię. Uczestniczyłem również w sesji naukowej w Rydzynie związku z jubileuszem 200-lecia urodzin Karola Kurpińskiego w 1985 r., a także prowadziłem i śpiewałem koncert z tej okazji.

Od lat 80. członek, a później wieloletni wiceprezes zarządu Towarzystwa Muzycznego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach. Od 2020 r. członek honorowy Towarzystwa.

Inicjator powołania do życia w 1999 r. konkursów wokalnych w ramach Ogólnopolskich Konkursów Młodych Muzyków im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach. Kierownik artystyczny i juror wszystkich siedmiu edycji tego konkursu. Konsekwentny promotor twórczości wokalnej Kurpińskiego jako obowiązkowej pozycji repertuarowej konkursu.

Andrzej Wiza (siedzi pierwszy z lewej) wśród uczestników, jurorów i pedagogów II Konkursu Pieśni i Arii w 2002 r.

Andrzej Wiza (siedzi pierwszy z lewej) wśród uczestników, jurorów i pedagogów II Konkursu Pieśni i Arii w 2002 r.

Nawiązując do wyrażonego przed laty życzenia Jerzego Młodziejowskiego doprowadził do kilkukrotnych wystawień w gminie Włoszakowice w latach 2001-2015 oper Karola Kurpińskiego w profesjonalnym wykonaniu artystów scen operowych Poznania, Wrocławia i Warszawy („Zamek na Czorsztynie”, „Leśniczy w Kozienickiej Puszczy” i „Jan Kochanowski”, dwie pierwsze również reżyserował).

Wielokrotnie koncertował jako solista wraz z innymi uznanymi artystami poznańskiego środowiska artystycznego oraz prowadził jako konferansjer liczne koncerty dla mieszkańców gminy Włoszakowice.

Andrzej Wiza prowadzi jeden z licznych koncertów dla mieszkańców gminy Włoszakowice w Sali Trójkątnej

Andrzej Wiza prowadzi jeden z licznych koncertów dla mieszkańców gminy Włoszakowice w Sali Trójkątnej

Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze” Gloria Artis i Statuetką Ariona ZASP.

Zmarł 14 lipca 2022 r.


ZDZISŁAW NOWAK

Urodzony w 1942 r. w Kościanie. Edukację muzyczną odbył w Poznaniu, od szkoły I stopnia, poprzez liceum muzyczne, aż po studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, które ukończył w 1966 r. z wyróżnieniem w klasie klarnetu prof. Wilhelma Michalaka. Jest laureatem II nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Klarnetowym w Warszawie w 1962 r.

W latach 1964-1978 pracował w Orkiestrze Teatru Wielkiego w Poznaniu na stanowisku pierwszego klarnecisty-solisty. W drugiej połowie lat 70. był także członkiem Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji w Poznaniu kierowanej przez Zbigniewa Górnego, towarzysząc w składzie orkiestry jako klarnecista i saksofonista najsłynniejszym artystom w złotych latach polskiej piosenki.

Pracę pedagogiczną rozpoczął w 1968 r. w Akademii Muzycznej w Poznaniu, przechodząc przez wszystkie szczeble naukowe aż do nadania tytułu profesora sztuk muzycznych w roku 1992. W latach 1996-2002 był tamże kierownikiem Katedry Instrumentów Dętych Drewnianych. W latach 1998-2010 prowadził także klasę klarnetu w Akademii Muzycznej Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Studia muzyczne pod jego kierunkiem ukończyło ponad 50 klarnecistów, którzy są cenionymi muzykami i pedagogami w kraju i poza jego granicami.

Promotor i recenzent wielu postępowań w przewodach doktorskich, habilitacyjnych oraz o nadanie tytułu profesora sztuk muzycznych. Prowadził kursy mistrzowskie w kraju i za granicą oraz konsultacje dla nauczycieli i uczniów szkół muzycznych.

Zdzisław Nowak wśród publiczności koncertowej we Włoszakowicach w latach 80. Obok Marek Schiller z Gdańska

Zdzisław Nowak wśród publiczności koncertowej we Włoszakowicach w latach 80. Obok Marek Schiller z Gdańska

Po śmierci Ludwika Kurkiewicza przejął kierownictwo artystyczne i przewodniczenie jury włoszakowickiego konkursu klarnetowego w ramach Ogólnopolskich Konkursów Młodych Muzyków im. Karola Kurpińskiego. Z jego inicjatywy konkurs ten zyskał miano i status Akademickiego Konkursu Klarnetowego, znakomicie przyczyniając się do integracji środowiska klarnecistów polskich. Pod jego kierunkiem odbyło się łącznie siedem edycji tego konkursu. Długoletni członek zarządu Towarzystwa Muzycznego im. Karola Kurpińskiego.

Profesor Zdzisław Nowak w gronie jurorów XI Akademickiego Konkursu Klarnetowego w 2000 r. Od lewej: Marek Schiller (Gdańsk), Andrzej Janicki (Katowice), Izabela Bojkowska (sekretarz jury, Warszawa), Mieczysław Stachura (Wrocław), Guy Deplus (Paryż), Zdzisław Nowak (Poznań), Mirosław Pokrzywiński (Warszawa), Ryszard Ryczel (Łódź), Andrzej Godek (Kraków), Andrzej Wiza (prowadzący koncerty, Poznań) i Andrzej Dudziński (Bydgoszcz)

Profesor Zdzisław Nowak w gronie jurorów XI Akademickiego Konkursu Klarnetowego w 2000 r. Od lewej: Marek Schiller (Gdańsk), Andrzej Janicki (Katowice), Izabela Bojkowska (sekretarz jury, Warszawa), Mieczysław Stachura (Wrocław), Guy Deplus (Paryż), Zdzisław Nowak (Poznań), Mirosław Pokrzywiński (Warszawa), Ryszard Ryczel (Łódź), Andrzej Godek (Kraków), Andrzej Wiza (prowadzący koncerty, Poznań) i Andrzej Dudziński (Bydgoszcz)

W roku 2012 w ramach XV Akademickiego Konkursu Klarnetowego świętował we Włoszakowicach 50-lecie pracy artystycznej.


JULIUSZ ADAMOWSKI

Pianista, pedagog, prelegent i działacz muzyczny, stroiciel i rzeczoznawca w zakresie fortepianów i pianin, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu w klasie prof. Włodzimierza Obidowicza.

Ponad 60-letnią aktywność artystyczną, zorientowaną głównie na upowszechnienie muzyki, łączył z kilkukierunkową pracą dydaktyczną w macierzystej uczelni. Wydał podręcznik „Gra a vista na fortepianie” (1982).

Jego dorobek artystyczny obejmuje blisko 250 recitali i półrecitali fortepianowych, kilka tysięcy koncertów umuzykalniających oraz autorstwo lub współautorstwo kilkuset programów poetycko-muzycznych (w których brał udział jako pianista i prelegent). Od 1990 r. współpracuje z Filharmonią Wrocławską i Narodowym Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego, gdzie do 2020 r. poprowadził ok. 70 koncertów.

Jest współinicjatorem powstania w 1989 r., a także prezesem Towarzystwa im. Ferenca Liszta (TiFL) w Polsce. Funkcję tę pełni już szóstą kadencję. Inicjuje oraz organizuje konkursy i kursy pianistyczne TiFL. Był jurorem międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów pianistycznych im. Ferenca Liszta we Wrocławiu. Jest współautorem koncepcji artystycznej i autorem komentarzy do blisko 1.400 „Wieczorów lisztowskich” – edukacyjnego cyklu koncertowego, który prowadzi od 1990 r. w ramach działalności TiFL.

Od 2005 do 2019 r. we Włoszakowicach we współpracy z Gminnym Ośrodkiem Kultury i Towarzystwem Muzycznym im. Karola Kurpińskiego w ramach ww. „Wieczorów lisztowskich” zorganizował 30. koncertów, głównie znakomitych pianistów (m.in. Janusza Olejniczaka, Stanisława Sołowjewa, Aleksieja Orłowieckiego, Szymona Nehringa.).

Juliusz Adamowski prowadzi jeden z koncertów z cyklu „Wieczorów lisztowskich” w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich

Juliusz Adamowski prowadzi jeden z koncertów z cyklu „Wieczorów lisztowskich” w Sali Trójkątnej Pałacu Sułkowskich

W latach 2004-2019 był opiekunem i stroicielem włoszakowickich fortepianów (Bechstein, Grotrian-Steinweg i Offberg).

Juliusz Adamowski przy pracy jako stroiciel i korektor dźwięku konkursowych fortepianów

Juliusz Adamowski przy pracy jako stroiciel i korektor dźwięku konkursowych fortepianów

Został uhonorowany wysokimi polskimi odznaczeniami państwowymi (m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Nagrodą Muzyczną Wrocławia, a także przyznanym przez władze węgierskie medalem „Pro Cultura Hungarica”).

oprac. A. Apolinarski i P. Borowiec