Zmarł Antoni Kaczmarek

Z przykrością informujemy, że 17 lutego w wieku 88 lat zmarł Antoni Kaczmarek – nauczyciel, długoletni dyrektor szkół podstawowych w Dłużynie i Bukówcu Górnym oraz zasłużony dla gminy Włoszakowice działacz sportowy i kultury.

Antoni Kaczmarek urodził się w 1932 r. w Pasierbach (pow. gostyński) w nauczycielskiej rodzinie Floriana i Marii Kaczmarków. Był nestorem wśród instruktorów i działaczy kultury gminy Włoszakowice oraz wirtuozem akordeonu.

Młody Antoni Kaczmarek

Młody Antoni Kaczmarek

Po ukończeniu Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego Nr 1 w Lesznie (1951 r.) oraz rocznego kursu pedagogicznego w Lesznie podjął pracę nauczyciela w Pawłowicach, gdzie m.in. prowadził szkolny zespół regionalny (1951-1952). W latach 1953-1954 odbył służbę wojskową. Następnie uczył w Górznie, skąd przeniósł się do Rydzyny (1956-1962), gdzie dał się poznać jako zaangażowany nauczyciel muzyki (m.in. prowadził chór i zespół akordeonistów). W latach 1956-1959 odbył zaoczne Studium Nauczycielskie na kierunku muzyka i śpiew w Szczecinie. Ukończył też czteroletnią naukę gry na akordeonie w Spółdzielni Muzycznej w Poznaniu oraz różne kursy przy Radzie Postępu Pedagogicznego w Poznaniu.

W latach 1962-1972 pełnił obowiązki kierownika, a następnie dyrektora Szkoły Podstawowej w Dłużynie, prowadząc przy okazji zespół mandolinistów złożony z kilkudziesięciu uczniów. W czasie pracy w dłużyńskiej szkole był trenerem piłki ręcznej dziewcząt w ramach Szkolnego Klubu Sportowego „Orzeł” Dłużyna, z którym osiągał niemałe sukcesy.

W latach 1972-1985 był dyrektorem Szkoły Podstawowej w Bukówcu Górnym. W tym okresie ukończył też studia magisterskie na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na kierunku historia, specjalizując się w dziejach powstania wielkopolskiego w naszym regionie. Zdobył kwalifikacje dyplomowanego nauczyciela muzyki I kategorii oraz instruktora amatorskiego ruchu artystycznego kategorii „S”.

Antoni Kaczmarek jako dyrektor Szkoły Podstawowej w Bukówcu Górnym ze szkolną kapelą dudziarską, lata 80.

Jako dyrektor Szkoły Podstawowej w Bukówcu Górnym ze szkolną kapelą dudziarską, lata 80.

Dbając o wysoki poziom nauczania w bukówieckiej szkole starał się także o podniesienie kultury muzycznej wśród dzieci, prowadząc chór oraz Szkolny Zespół Regionalny, który składał się z grupy tanecznej i zespołu śpiewaczego. Był też współorganizatorem Konkursu Kapel Dudziarskich (od 1983 r.) oraz członkiem komitetu budowy Wiejskiego Domu Kultury w Bukówcu Górnym (1977).

Dzięki zaangażowaniu przede wszystkim Antoniego Kaczmarka oraz Anny Markiewicz począwszy od drugiej połowy lat 70. XX w. w Bukówcu Górnym zaczęła się edukacja młodego pokolenia w zakresie nauki gry na dudach, która umożliwiła podtrzymanie i rozwój tradycyjnego muzykowania na dudach oraz doprowadziła z czasem do powstania wielu znakomitych bukówieckich kapel dudziarskich.

Po przejściu na emeryturę stale prowadził jako instruktor i dyrygent sześć zespołów śpiewaczych w gminie Włoszakowice i jeden w Święciechowie, a także przez pewien czas scholę dziecięcą w Przemęcie. Nieprzerwanie pisał też artykuły do różnych pism regionalnych, zwłaszcza miesięcznika „Nasze Jutro”, w którym zamieścił ponad 120 artykułów o różnorodnej tematyce, stając się jednym z głównych autorów społecznych pisma.

Antoni Kaczmarek z zespołem śpiewaczym „Śpiewaj z nami” z Włoszakowic, 2001 r.

Z zespołem śpiewaczym „Śpiewaj z nami” z Włoszakowic, 2001 r.

Był członkiem m.in. Towarzystwa Muzycznego im. Karola Kurpińskiego we Włoszakowicach oraz Leszczyńskiego Towarzystwa Kulturalnego. Za pracę kulturalną i oświatową otrzymał szereg nagród i odznaczeń, w tym odznakę Zasłużony Działacz Kultury oraz nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania I stopnia.

Antoni Kaczmarek z akordeonem w różnych etapach swojego życia

Antoni Kaczmarek z akordeonem w różnych etapach swojego życia

Msza święta i ceremonia pogrzebowa śp. Antoniego Kaczmarka odbędą się w sobotę 20 lutego w kościele pw. Świętej Trójcy i na cmentarzu parafialnym we Włoszakowicach. Początek o godz. 11.00.

Cześć Jego pamięci!

Oprac. A. Apolinarski i P. Borowiec